Od jakiegoś miesiąca mieszka ze mną kołowrotek. Oto
10 moich wyznań związanych z przędzeniem…

We wpisie chwalę się także wszystkimi nitkami, które stworzyłam w ostatnim czasie, a które jeszcze nie były pokazywane na blogu. Każdy kłębek jest odpowiednio opisany pod zdjęciem.

Po pierwsze – przepadłam z kretesem
To zajęcie niemal równie przyjemne jak dzierganie. A ze względu na swoją specyfikę bardziej relaksujące – powolne, regularne ruchy łagodzą u mnie stres i pozwalają się zatrzymać w codziennej gonitwie chociaż na krótki moment.

Po drugie – jest szybciej
Po doświadczeniach z wrzecionami muszę przyznać, że kołowrotek jest znacznie szybszy. To urządzenie proste, skuteczne i wspaniałe. Podstawy opanowałam podczas jednego spotkania przy kołowrotku z , reszta to filmiki na Youtube i własne próby. Od razu zaczęłam uzyskiwać zadowalające efekty.

Po trzecie – trochę techniki i się gubię
Kołowrotek to przykład inżynieryjnego geniuszu antycznych rzemieślników. Niestety nie jest to narzędzie tak proste, jak się spodziewałam i wciąż mam trochę problemów z odpowiednią koordynacją ruchów, a przede wszystkim z właściwym ustawieniem wszystkich elementów tak, by włóczka była odpowiednio skręcona i jednocześnie we właściwym tempie nawijała się na szpulkę. Do tego dochodzi tempo pedałowania i podawania czesanki, ale to w sumie już małe piwo 😉 Przełożenia to dla mnie czarna magia!

Po czwarte – potrzebuję nowego kołowrotka
Moja zdobycz pochodzi z Allegro – kosztował razem z transportem około 200 zł i był wart swojej ceny, jednak nie jest nowy i ma kilka wad, które okazały się uciążliwe. Przede wszystkim poskarżyć się muszę na wypaczone koło zamachowe, które powoduje ześlizgiwanie się napędu oraz skrzypienie zespołu wrzeciona, co doprowadza do szału Mojego Mężczyznę i Hrabinę. Muszę się przymierzyć do nowego, ale koszty trochę mnie przerażają…

Po piąte – potrzebuję runa
W owczym temacie siedzę od dość dawna i wiem, że 90 czy 95% tych zwierząt jest w Polsce hodowanych na mięso, a wełna jest odpadem i tak niestety traktują ją rolnicy. Z mojej perspektywy to wielka strata, bo obróbka runa nie jest trudna, a do nauki nie potrzebuję nie wiadomo jak kosztownych i szlachetnych mieszanek. Niestety, jeśli ktoś traktuje coś jak śmieć to trudno go przekonać do wysyłki tego na drugi koniec Polski, kiedy koszt znaczka i koperty w jego mniemaniu znacznie przewyższa wartość tego, co w środku…

Po szóste – następuje socjalizacja
Z zaskoczeniem stwierdzam, że tak niszowe hobby to prawdziwy skarb, bo te kilkaset osób zarażonych bakcylem w Polsce trzyma się razem i naprawdę można liczyć na ich wsparcie, pomoc, radę i ogromną wiedzę. Grupa na Facebooku działa fantastycznie <3 Nieźle radzi sobie też jej zagraniczny odpowiednik, chętnie zaglądam również na blog polskich prządek, a inspiracji nieustanie szukam na Youtube (mam nawet swoją playlistę z najlepszymi filmikami, jakie znalazłam dotychczas, żeby się nie zgubiły w odmętach sieci)

Po siódme – uczę się
Zarówno teoretycznie, jak i praktycznie uczę się wielu nowych rzeczy – nie jest to wprawdzie rocket science, ale odczuwam pewien rodzaj perwersyjnej przyjemności wiedząc i potrafiąc rzeczy, o których istnieniu inni nie mają pojęcia 🙂 Gdyby kołowrotek był w lepszym stanie i na więcej pozwalał, to pewnie szło by to szybciej, ale i tak postępy są zauważalne. Robię jeszcze dużo błędów, bo ciągle się docieramy w nowym związku (tzn. ja i kołowrotek), ale idzie ku dobremu 🙂

Po ósme – zużywam zapasy
Podjęte dawno temu decyzje dotyczące całkowitej rezygnacji z niektórych działań handmade nie poskutkowały pozbyciem się wszystkich niepotrzebnych przydasiów. Jednym z nich była kolorowa czesanka okazyjnie kupiona kiedyś na allegro. Teraz służy mi ona za materiał do nauki i udaje się ją przerobić na całkiem sensowne kłębki i precelki. W zanadrzu czeka natomiast dodatek, który dostałam razem z wrzecionami. Jak przerobię to będę mieć więcej miejsca na nowe 😛

Po dziewiąte – szukam wzorów
Samodzielnie przędziona włóczka ma pewne cechy charakterystyczne, a jedną z nich jest produkcja zazwyczaj w niewielkiej ilości. Patrzę więc teraz na różnego rodzaju wielokolorowe wzory (poniższy sweter Emmanuelle bardzo mi się spodobał), bo po prostu muszę przerobić moje wprawki na jakiś projekt, który będzie mnie cieszył na co dzień. Przetestuję przy okazji kwadratowe druty Cubiks, które podobno pozwalają zachować bardzo równe oczka. Przy nierównościach w sprzędzionej nici może to być zbawienne 🙂
Przeglądam też mój cykl Co zrobić z resztek włóczki, bo inspiracji jest tam od groma i trochę!

Po dziesiąte – Kontroluję całości procesu
Mogę powiedzieć, że dzięki przygodom z przędzeniem rozumiem teraz jak powstaje włóczka. Dokładając do tego praktyczną wiedzę będę w stanie za jakiś czas kontrolować całość procesu twórczego, w którym uczestniczę – począwszy od surowego runa, poprzez jego obróbkę, mieszanie, przygotowanie do farbowania i/lub przędzenia, samo przędzenie, potem ewentualnie skręcanie wielu nitek w jedną, aż wreszcie projektowanie i wykonywanie wzoru z włóczki własnego wyrobu. Czyż to nie piękna perspektywa?